Ik ben toevallig in Londen, nee niet voor werk, en kwam in de Guildhall Art Gallery een heel groot schilderij van John Singleton Copley (1738-1815) tegen, Defeat of the Floating Batteries at Gibraltar, 1782. Het gaat over de Spaanse aanval vanuit zee met tientallen oorlogsschepen voorafgegaan door tien speciaal voor dit doel gebouwde ‘drijvende batterijen’. Doelwit was de Britse verdediging van Gibraltar en de bedoeling om drie jaar beleg met succes te bekronen.
Maar ja, de Britten hadden zich voorbereid en hun granaten gloeiendheet verhit, lees ik althans in de bijgevoegde verklaring, en uiteindelijk ging het schip van de Spaanse admiraal in vlammen op, gevolgd door méér schepen en de slag was beslist. Wat temidden van al dat geweld – klik even bijgevoegde link aan voor een afbeelding van het schilderij - nogal opviel was dat een Britse officier en zijn manschappen op een kanonneerboot aan de slag gingen om vijandelijke drenkelingen te redden. Driehonderdvijftig in totaal, schijnt.
Dat mededogen viel me dus op in deze tijd waarin meedogenloze bloedbaden worden aangericht. Om te beginnen natuurlijk de beestachtige slachtpartij onder Israëlische burgers door Hamas, zeker 1.400 doden. En vervolgens het Israëlische niets-en-niemand ontziende offensief, vooralsnog vooral uit de lucht, om Hamas met wortel en tak uit te roeien dat inmiddels (26 oktober) ten minste 6.547 mensen in de Gazastrook het leven heeft gekost (bron VN) plus een onbekend aantal onder het vele puin. De helft kinderen want de Gazastrook is jong.
Bijna anderhalf miljoen mensen zijn ontheemd, en velen van hen zullen straks ook geen huis meer hebben want zo’n beetje de helft van de lokale woningen is verwoest. Temidden van een totale Israëlische blokkade van het gebied – geen water, geen brandstof, geen voedsel of hulpgoederen – dat hoe dan ook al zestien jaar door Israël op afstand wordt bezet en afgeknepen. Vergeet het beetje hulp dat de afgelopen dagen via Egypte binnenkomt; vergelijk die maximaal twintig vrachtwagens per dag met de honderden die in normale tijden elke dag goederen afleveren. Kruimels volgens de VN.
In The Guardian van 26 oktober schreef de directeur van de VN-hulporganisatie voor Palestijnse vluchtelingen UNRWA dat de gevangenis die de Gazastrook allang was voor zijn 2,2 miljoen inwoners ,,nu de begraafplaats wordt van een bevolking die vastzit tussen
oorlog, beleg en ontbering”. De ,,afschuwelijke daad” van Hamas op 7 oktober hebben de VN ,,in de sterkste bewoordingen veroordeeld”, onderstreepte Philippe Lazzarini – en terecht, laat ik dat voor alle zekerheid ook nog eens bevestigen. ,,Maar laat er geen schaduw van twijfel zijn – dit rechtvaardigt niet de doorgaande misdrijven tegen de burgerbevolking van Gaza, met inbegrip van zijn 1 miljoen kinderen”, aldus Lazzarini ,,De geschiedenis zal vragen waarom de wereld niet de moed had om besluitvaardig te handelen en deze hel op aarde te stoppen.”
VN-secretaris-generaal Guterres riep dinsdag in een toespraak tot de Veiligheidsraad op tot een humanitair staakt-het-vuren. Maar zijn toespraak viel bij Israëlische regeringsvertegenwoordigers in buitengewoon slechte aarde. Dat was omdat hij net als Lazzarini de ,,afzichtelijke” moordpartij door Hamas van 7 oktober scherp veroordeelde, maar óók melding maakte van ,,56 jaar verstikkende bezetting” van de Palestijnen. ,,Maar de grieven van het Palestijnse volk kunnen niet de afzichtelijke aanslagen door Hamas rechtvaardigen. En die afzichtelijke aanslagen kunnen niet de collectieve bestraffing van het Palestijnse volk rechtvaardigen.”
Israëls VN-ambassadeur vond dat Guterres moest worden ontslagen en dat de VN ,,een les moest worden geleerd”. Minister van Buitenlandse Zaken Eli Cohen schreef op sociale media dat ,,na de slachtpartij van 7 oktober er geen plaats is voor een evenwichtige benadering. Hamas moet worden gewist van het gezicht van de planeet!” Dat is in de eerste dagen na Hamas’ bloedbad ook wel door Nederlandse bewindspersonen verkondigd: geen maar!
Het is duidelijk dat voor de Israëlische autoriteiten een staakt-het-vuren niet aan de orde is. De internationale druk daartoe is ook nog opvallend zwak; eigenlijk komt die alleen van de zijde van internationale organisaties, de VN, de Wereld Gezondheidsorganisatie, Amnesty International. Onder de westerse bondgenoten – Amerika en Europese landen – beginnen naast Israëls recht op zelfverdediging de termen ‘humanitaire corridor’ en ‘humanitaire pauze’ door te klinken. Maar een staakt-het-vuren - nee. Nog niet genoeg mededogen.